Η Σταυρούλα Κουράκου-Δραγώνα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Διδάκτορας της χημικής επιστήμης με σπουδές οινολογίας στη Γαλλία, διηύθυνε επί εικοσαετία (1964-1984) το Ινστιτούτο Οίνου, ίδρυμα έρευνας του τότε Υπουργείου Γεωργίας, στο οποίο εργαζόταν ως ερευνήτρια από το 1953.

Ως προϊσταμένη του Ιδρύματος εισηγήθηκε το 1964 τη νομοθετική καθιέρωση και προστασία των οίνων ελληνικών περιοχών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την κατηγορία των οίνων με γεωγραφική επωνυμία καταγωγής, των οίνων «Ονομασίας Προελεύσεως». Η κάθε υποψήφια αμπελουργική περιοχή θα έπρεπε να πληροί ορισμένες ποιοτικές προϋποθέσεις, η δε οινική της παράδοση να τεκμηριώνεται από γραπτές ιστορικές πηγές.

Έτσι άρχισε ένα ερευνητικό πρόγραμμα του Ιδρύματος που κάλυψε όλη την Ελλάδα, με συνέπεια να αναδειχθούν ξεχασμένες γηγενείς ποικιλίες αμπέλου και να επεκταθεί η αμπελοκαλλιέργεια σε περιοχές που φημίζονταν για την ποιότητα των κρασιών τους ήδη από παλαιότερους αιώνες, είχαν όμως εγκαταλειφθεί είτε λόγω των ιστορικών περιπετειών της χώρας είτε λόγω καταστροφής των αμπελώνων από τη φυλλοξήρα. Η ίδια επισκέφθηκε κάθε αμπελουργική γωνιά της ελληνικής γης, μίλησε με αμπελουργούς νέων και παλαιότερων γενιών, συγκέντρωσε και κατέγραψε παραδόσεις, λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία, και κρατάει μέχρι σήμερα στενές σχέσεις με τον παραγωγικό κόσμο. Απέκτησε δίκαια το προσωνύμιο «Η Κυρά των Αμπελιών».

Έχει επισκεφθεί με αποστολή όλες σχεδόν τις αμπελουργικές χώρες του κόσμου αποκομίζοντας εμπειρίες και προσφέροντας υπηρεσίες στη διεθνή κοινότητα, για τις οποίες παρασημοφορήθηκε από την Γαλλία και την Ισπανία.

Τη δεκαετία του 1970, με δική της εισήγηση, αναγνωρίζονται νομοθετικά οι πρώτες γεωγραφικές επωνυμίες καταγωγής και κάνουν την εμφάνισή τους στην αγορά οι πρώτοι ελληνικοί οίνοι «Ονομασίας Προελεύσεως», τους οποίους υποστήριξε –και εξακολουθεί να υποστηρίζει– με πολλές δημοσιεύσεις στον ελληνικό και ξένο Τύπο, με ανακοινώσεις σε Συνέδρια και διεθνή fora, αλλά και με αυτοτελείς δικές της εκδόσεις.

Χάρη στο διεθνές της κύρος (ομόφωνα εκλεγμένη πρόεδρος [1979-1982] του O.I.V., διεθνούς διακυβερνητικού Οργανισμού Αμπέλου και Οίνου με έδρα το Παρίσι, μέλος της Ακαδημίας Αμπέλου και Οίνου της Ιταλίας, αντεπιστέλλον μέλος της Γεωργικής Ακαδημίας της Γαλλίας, επανειλημμένα πρόεδρος Επιτροπών της Ε.Ο.Κ., παρασημοφορημένη από τη Γαλλία και την Ισπανία, κ.ά.), αλλά και την εκτίμηση των νεότερων και εν ενεργεία συναδέλφων της, πέτυχε την αναγνώριση και προστασία ελληνικών ιστορικών «Ονομασιών Προελεύσεως» ακόμη και το 2011, όταν είχε πια από χρόνια συνταξιοδοτηθεί. Υπήρξε ένας οραματιστής δημόσιος υπάλληλος, τεχνοκράτης, που είχε τη δύναμη να κάνει το όραμα πράξη.

Ως προς τα αλκοολούχα ποτά και τα αποστάγματα η κ. Κουράκου χρημάτισε επί τετραετίας πρόεδρος της Επιτροπής του O.I.V. για τα αποστάγματα αμπελοοινικής προέλευσης, καθώς και πρόεδρος της Επιτροπής ad hoc των Υπουργών Γεωργίας της Ε.Ε. για τη θέσπιση κανονισμού των αλκοολούχων ποτών. Και επέτυχε εντός εξαμήνου να θεσπισθεί ο κανονισμός έπειτα από εικοσαετίας άκαρπων διαπραγματεύσεων επί άλλων προεδριών.

Στο πλαίσιο αυτού του κανονισμού, πολλά άρθρα του οποίου συντάχθηκαν από την ίδια, πέτυχε την προστασία της επωνυμίας «Ούζο» παρόλο που δεν ήταν γεωγραφική ένδειξη καταγωγής. Για να το πετύχει αυτό προετοίμαζε από χρόνια το έδαφος με σειρά διαλέξεων σε διεθνή forum και δημοσιεύσεων σχετικά με τις «κατά παράδοση επωνυμίες», δηλαδή τις επωνυμίες προϊόντων που υποδηλώνουν έμμεσα, λόγω μακραίωνης αποκλειστικής χρήσης την καταγωγή ενός εκάστου των προϊόντων. Με το ίδιο αυτό επιχείρημα, δηλαδή της ονομασίας κατά παράδοση, είχε πετύχει παλαιότερα την αποδοχή από τη νομοθεσία της ΕΟΚ την προστασία της επωνυμίας «Ρετσίνα».

Στους διεθνείς κύκλους είχε τη φήμη ενός ιδιαίτερα καλού διαπραγματευτή. Γι’ αυτό όταν το 2002, επιστρατεύτηκε, με αίτημα των φορέων της Σαντορίνης να υποστηρίξει το θέμα του Vinsanto έναντι των αντιδράσεων της Ιταλίας, στην Commission είπαν: «Το θέμα έκλεισε, η Κουράκου δεν έρχεται έπειτα από τόσα χρόνια στις Βρυξέλες χωρίς να είναι έτοιμη με ατράνταχτα επιχειρήματα για να πετύχει».

Έχει γράψει επιστημονικά βιβλία και δημοσιεύσει πολλές ερευνητικές εργασίες στον ελληνικό και τον ξένο τύπο σε θέματα της ειδικότητάς της, μιας ειδικότητας, χάρη στην οποία μπορεί να ερμηνεύσει από άλλη σκοπιά, κείμενα της αρχαίας γραμματείας που αναφέρονται στο αμπέλι και το κρασί. Η εξοικείωση με τον αρχαίο κόσμο είναι κληρονομιά που της άφησε η Σταυρούλα Κουράκου, η γιαγιά της, δασκάλα από την Μεγάλη του Γένους Σχολή.

Μόλις το 2013, κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο, 278 σελίδων, από τις εκδόσεις Φοίνικα, με τίτλο ΑΜΠΕΛΟΣ & ΟΙΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ .